Back in the nineties, toen tegen meisjes praten science fiction leek en we pixelachtige shooters speelden op gigantische amorfe kasten met schermen die al na twee minuten je ogen onherroepelijk beschadigden, met andere woorden toen ik een jaar of dertien was, waren de bandleden van Body Count mijn muzikale goden.
Hun eerste twee cd's, het eponieme "Body Count" en de opvolger "Born Dead", waren compromisloze albums tsjokvol snoeiharde hard rock riffs, falsetschreeuwen en strakke drum solo's. De nummers hadden lyrics die een black Robin Hood-boodschap brachten die me recht in mijn rebellerende tienerziel raakten. Vooral het nummer "Body Count", op de eerste cd "Body Count" (ze vonden hun bandnaam blijkbaar echt een geniale vondst) laat ik zelfs vandaag nog zo nu en dan nog eens in mijn oren stromen om dat oude pubergevoel van bevrijding door muziek in me te laten opwellen.
"The world's insane/ while you drink champagne/ and I'm living in black rain. Can't you hear the guns/ you stupid dick sucking plump politicians?"
Toegegeven, subtiel was frontman Ice-T nooit en nummers als het van de eerste cd gebande "cop killer" en het minstens even gewelddadige maar minder politiek geladen "momma's gotta die tonight" waren in retrospectieve idiote lofzangen aan bruut geweld. De zanger verwoordde desondanks zijn gebrek aan of misschien net door zijn gebrek aan verfijndheid de stem van een generatie tieners op een manier die zowel onze hormonale drang om als gekken stoom af te laten op muziek als ons onontwikkeld gevoel voor sociale rechtvaardigheid aanspraken.
Dat muzikaal opzwepende element hebben ze op het nieuwe album "manslaughter", na het duffe "murder 4 hire" weliswaar terug kunnen brengen, de riffs, drums en zangpartijen doen me terugdenken aan ver vervlogen tijden, maar het lyrische element is helaas zo vreselijk dat het haast opzettelijke satire lijkt (zou het?). Het lijkt erop dat Ice-T te lang samen met zijn bimbo-esque vrouw Coco (voor wie denkt dat dit een sexist slur is, google haar maar eens) in de villawijken van L.A. heeft gewoond. Op dit album klaagt hij onder andere over mensen die hem niet op zijn X-box laten spelen (I just want to kill motherfuckers on my X-box, bitch), die hem dissen op twitter en andere sociale media (talk shit, get shot), die werkloos zijn en leven van uitkeringen (I got a problem too, I keep feeding you), over vrouwen die aan hardcore pitfighting doen (there's a bitch in the pit), over de "helden" die in buitenlandse oorlogen mensen zijn gaan kapotschieten (I will always love you), et cetera... De zwarte Robin Hood van South-Central is dood en begraven; de teksten lijken eerder geschreven door een blank stuk trailer park-uitschot met een populistisch rechtse agenda. Toppunt van onnozelheid bereikt de zanger met zijn diverse spoken word rants in het nummer "institutionalized", waarvan ik jullie de 'beste' zeker niet wil onthouden:
"the other day i go on the internet
im just trying to check my email
so I put in my password
it says I have an invalid password
I know my fuckin password
so then it says go to customer service
so I get on customer service
I start talking to this dude
this motherfucker sounds like he's from india or some shit
he says to me
what's your first dog's name
i dont know what my fuckin first dogs name was
what the fucks the matter wit you
i just want my password
gimme my fuckin password
so then he ends up giving me my password
and he says
your password has been sent to your email address
im like i cant get in my email address
what about cant get in my email address do you not"
(Deze tekst is gekopieerd van een lyrics-website, mijn excuses voor de slechte spelling.)
Ik vrees dat dit uiterst onnozele en misleide album mijn appreciatie voor de eerdere albums zal besmetten en dat ik tijdens het beluisteren van de klassieker van de band het beeld van een bange dikzak in zijn luxueuze villa die dit album bij me oproept niet meer van me zal kunnen afschudden. Noem dit het Urbanus-effect. Als er iemand mij zou aanbieden om "eternal sunshine of the spotless mind"-gewijs het stukje van mijn geheugen dat de informatie over dit album bevat te wissen, ik zou het aanbod zeker aannemen. Volwassen worden is al zo kut, ik heb mijn romantische verzetshelden van weleer nodig of ik verdrink helemaal in de weemoed. Maar dat zal Ice-T in zijn zwembad vol dollarbiljetten wellicht niet aan zijn hart laten komen, hij heeft uiteindelijk zijn droom van twintig jaar geleden verwezenlijk; hij kan doen wat hij wil zonder dat er ook nog maar één white guy ooit iets over hem te zeggen zal hebben. Alleen jammer dat hij daarvoor zo'n vreselijke kutkop moest worden.
